Ποιος θέλησε να υψώσει το τεχνητό μίσος ανάμεσα στα παιδιά της ίδιας μάνας γης;

Γνωρίζουμε πως τούτο το φαρμακερό βέλος δεν άγγιζε όλων τις καρδιές. Μερικοί ίσως να παρασύρθηκαν, ίσως να τυφλώθηκαν από λόγια και υποσχέσεις. Όμως έμειναν οι πολλοί. Κείνοι που αντίκρισαν κατάφατσα τον ήλιο και δεν θέλησαν να σβήσει από τα μάτια τους το φως. Το τεχνητό μίσος του ξένου και ύπουλου εχθρού δεν μπόρεσε να αγγίξει όλων τις καρδιές.

Ίσως το δένδρο της φιλίας να κλονίστηκε, ίσως οι κλώνοι και τα φύλλα του να έγειραν και να πέσαν. Όμως έμεινε ολόρθος ο κορμός και βαθιά στη γη οι ρίζες να απλωθούν για να στήσουν αύριο πιο περήφανο τον πληγωμένο πλάτανο. Δεν μπορούν ούτε και θα κατορθώσουν οι αποικιστές και τα όργανα τους με μια μονοκοντυλιά να καταλύσουν αιώνων παράδοση ειρηνικής συμβίωσης και αδελφικής φιλίας Τούρκων και Ελλήνων.

ΕΡ: Σε συνέχεια θα μπορούσατε να επεκταθείτε στις προοπτικές που υπάρχουν σήμερα και μελλοντικά για να γεφυρωθεί το χάσμα και να συνεχιστεί αυτή η παράδοση της ειρηνικής και αδελφικής συμβίωσης;

ΑΠ: Αφού εκφράζετε την επιθυμία να σας αναφέρω συγκεκριμένα γεγονότα όπου διαφαίνεται καθαρά η αδελφική συμβίωση της Ελληνικής και Τούρκικης νεολαίας, επιτρέψετε μου να σας αναφέρω τα ακόλουθα:

Δεν θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία - πάντως ήταν καλοκαίρι του 1953. Ήμουν τότε υπεύθυνος του χορευτικού συγκροτήματος του Τουρκικού Μορφωτικού Συλλόγου Λευκωσίας. Οι Έλληνες νεολαίοι είχαν διοργανώσει Παγκύπριο Φεστιβάλ Νεολαίας και είχαν καλέσει και το Σύλλογο μας να λάβει μέρος. Εμείς δεχτήκαμε την πρόσκληση και πήγαμε μαζί με το συγκρότημα μας.

Το Φεστιβάλ γινόταν στο Βαρώσι, σε κάποιο κινηματοθέατρο της πόλης. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Εκτός από τα καθίσματα είχαν καταληφθεί όλοι οι διάδρομοι. Υπολόγισα ότι υπήρχαν γύρω στις δυο χιλιάδες νέους και νέες, ίσως και παραπάνω. Όταν ήλθε η σειρά του συγκροτήματος μας να βγει στη σκηνή, το τι έγινε δεν μπορεί να περιγραφεί. Όλη εκείνη η λαοθάλασσα ξέσπασε σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές. Οι φωνές και τα χειροκροτήματα, λες και είχαν τη δύναμη να σπάσουν τους τοίχους και να ξεχυθούν έξω. Δυο χιλιάδες Κύπριοι Έλληνες και Τούρκοι βροντοφώναζαν:

-Ζήτω η φιλία της Ελληνικής και Τουρκικής νεολαίας.

-Γιασιασίν ντοστλούκ.

-Γιασιασίν μπαρίς.

Τα χειροκροτήματα και οι ζητωκραυγές συνεχίζονταν και μεις τόσο είχαμε συγκινηθεί που δεν μπορούσαμε να βρούμε τα βήματα του χορού. Πολλοί από μας δάκρυσαν. Μετά το τέλος του πρώτου,(;) εκείνη η λαοθάλασσα ξέσπασε και πάλι. Οι φωνές και ο ενθουσιασμός δεν μπορούσε να κρατηθεί σε κείνο το μικρό χώρο, ξέσκισε τους τοίχους και ξεχύθηκε σ' ολόκληρη την πόλη.

Τέλος, όταν βγήκε μια Τουρκάλα 14 χρόνων να χορέψει το «χαρμάν νταλή» (γυναικείο Τούρκικο εθνικό ζεϊμπέκικο), ο ενθουσιασμός και τα ξεφωνήματα δεν είχαν όρια. Όρθιοι όλοι τους χειροκροτούσαν ρυθμικά μέσα σ' ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Πρώτη μια νεαρή Ελληνίδα βγήκε στη σκηνή εκεί που χόρευε η μικρή Τουρκάλα, την αγκάλιασε, τη φίλησε και της πρόσφερε ένα άσπρο περιστέρι. Η αρχή είχε γίνει. Τότε όρμησε (πώς αλλιώς να το πω) εκείνη η λαοθάλασσα και άρχισε να μας αγκαλιάζει όλους και να μας φιλά. Κοντεύαμε να πνίγουμε από τα αγκαλιάσματα και τα φιλιά τους. Τίποτα το υπερβολικό δεν έχει αυτή μου η περιγραφή. Ακόμα και τώρα νοιώθω την ίδια συγκίνηση να με πνίγει όπως και τότε. Αυτό με κάνει να πιστεύω ακράδαντα πόσο βαθειά έχει τις ρίζες της η φιλία ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους και μου αναπτερώνει την ελπίδα πως πολύ σύντομα ο λαός μας θα σμίξει αδελφωμένος.

[1]     Πηγή: Χριστάκης Βανέζος: «Ντερβίς Αλί Καβάζογλου», σελ. 72-75, Έκδοση Συγγραφέα, Λευκωσία 2008.